«Бабры грызлі лес, а мы падбіралі бярвенне». Беларусы робяць у Польшчы драўляныя цацкі і набіраюць у ціктоку мільёны праглядаў
Беларусы Дзіма і Аня вымушана пераехалі ў Польшчу ў 2020 годзе. Перад гэтым яны ў Беларусі тры месяцы вялі свой бізнэс— праект — драўляныя цацкі. За гэты час яны паспелі набраць тысячу падпісчыкаў у інстаграме. Але жыццё павярнулася так, што давялося ўсё кінуць і з'ехаць. Іх гісторыю расказала выданне Lixtar.media.
«Калі прыехалі ў Польшчу, трэба было праседзець каранцін. Мы гэтыя дзесяць дзён якраз і думалі, як нам далей жыць», — пачынае аповед Дзіма.
Пасля каранціну пара засялілася на некалькі месяцаў на сквот у Варшаве. На наступны дзень Дзмітрый пайшоў на працу электрыкам. «Гэта была будоўля. Я папрацаваў адзін дзень, а на другі туды не пайшоў. Падумаў, што трэба далей займацца цацкамі», — распавядае хлопец.
У Дзмітрыя і Ганны з усіх ашчаджэнняў было паўтары тысячы злотых.
«За тысячу мы купілі лобзік, а на сквоце знайшлася шліфавалка. Я доўга шукаў дошкі, на той момант не ведаў польскай, каб на OLX купіць нешта нармальнае. У выніку ў нейкай краме я знайшоў дубовую дошку за сто злотых (гэта вельмі дорага), прывязаў дошку да ровара і прывёз на сквот. Старонку ў інстраграме мы пераклалі на польскую і запусцілі рэкламу. І пачалі працаваць», — распавядае Дзіма.
Беларус кажа, што рэклама спрацавала на польскую аўдыторыю і з гэтай дошкі атрымалася добра зарабіць. Дарэчы, адзін з ролікаў у ціктоку праекта беларусаў набраў больш за 45 мільёнаў праглядаў!
Дзіма кажа, што цікток вельмі дапамог ім у замовах.
«Праз інстаграм мы знайшлі пастаўшчыкоў дошак. Пражылі на сквоце пару месяцаў. Пазней знаёмыя прапанавалі жыць у іх вясковай хаце бясплатна. Сам дом знаходзіцца наводшыбе і да найбліжэйшага наступнага дома прыкладна два кіламетры, да найбліжэйшай сельскай крамы каля дзесяці кіламетраў, а да «Бедронкі» каля дваццаці кіламетраў. Да банкамата таксама прыкладна было дзесяць кіламетраў. Мы там жылі і рабілі цацкі», — дзеліцца беларус.
Дзмітрый з Ганнай пражылі ў гэтай хаце цэлы год. Хлопец кажа, што вакол было шмат звяроў — ваўкі, казулі, зайцы, бабры. А навокал быў лес.
«Мы ацяплялі хату дровамі. Але ў доме было водазабеспячэнне. Гэта быў той яшчэ эксперымент. Мы ўвесь час пілавалі і секлі дровы (смяецца). Узімку было вельмі холадна — да мінус 25. У доме з раніцы было каля пяці градусаў толькі, вада ў трубах замярзала. Раніцай устаеш памыцца, а вады няма. І пачынаеш паліць у печы, уключаць абагравальнікі. Даволі цяжка жыць, калі ні з кім не маеш зносін толкам, нічога не бачыш і не ведаеш.
Каля нашай вёскі было возера, там жыло вельмі шмат баброў, яны моцна лес грызлі. І мы гэтыя бярвенні збіралі, пілавалі іх, сушылі і рабілі цацкі. Цацкі ў асноўным робім з дуба і ясеня.
Пераехаць у вёску было адзіным варыянтам, каб назбіраць грошай. Раз на тры дні мы ездзілі да пачтамата на ровары і адвозілі заказы.
Калі была зіма халодная, перад Новым годам было шмат замоў. Нам гаспадары дома далі вазок роварны для сабакі. Некалькі дзён было снегу прыкладна па пояс і некалькі кіламетраў я ішоў з роварам і каляскай, каб выйсці да расчышчанай трасы. З той вёскі да Варшавы на цягніку паўтары гадзіны ехаць. Але да цягніка яшчэ трэба было дабрацца — на ровары дваццаць кіламетраў. Аўтобусаў там не было», — распавядае хлопец.
Праз год пара пераехала ў Варшаву, яны накупілі станкоў на заробленыя грошы, пераехалі зноў на сквот і працавалі. Зрабілі гэта, каб назбіраць грошай і ўкласціся зноў у бізнэс.
«Нядаўна мы пераехалі ў горад Вэнглявіцы, недалёка ад гор. Тут здымаем кватэру, здымаем вялікае памяшканне (прыкладна 80 квадратаў) і працуем. У нас нават ёсць наёмныя работнікі. Працягваем рабіць цацкі», — расказвае беларус.
Алексін і Тапузідзіс скончылі вайну за тытунёвы рынак Беларусі. Абодва прайгралі. А вось хто, здаецца, перамог12
Каментары
нуда - электрыка - гэта несур'ёзна. іншая справа - цацкі